Een drama queen in spijkerbroek & illegale economie sponsoren

Opeens zijn we bij dag vijf in Barcelona beland. Vanavond vertrekken mijn vrienden en ik al terug naar huis. Deze week is letterlijk voorbij gevlogen. We hebben slechts een klein aantal zaken gepland voor vandaag en dan is het al tijd om naar de luchthaven van Barcelona te vertrekken. Veel tijd om uit te rusten hadden we dus niet vandaag.

Fancy pipi doen op restaurant

Van uitslapen was er geen sprake. Ik denk dat het eerste wat ik thuis doe als ik thuiskom, is een persoonlijke winterslaap houden. We moesten voor 11u 's ochtends al het appartement verlaten. Met andere woorden: 'we moesten vroeg opstaan, het hele appartement kuisen, onze valiezen pakken en maken dat we weg waren voor 11u'. Tijd om te ontbijten hadden we dus niet. Na elke kamer eens te dubbel checken, denk ik dat iedereen alles heeft ingepakt. We gooiden de deur dicht en stapten naar buiten. De overschot van al ons eten hadden we verzameld in twee grote kartonnen zakken. We hadden met de groep besloten dat we deze zakken gingen doneren aan een zwerver. Op die manier hebben we toch onze goede daad van de dag gehad.

Met onze valiesjes in de hand wandelden we naar het restaurant 'Honest Greens'. We besloten hier te brunchen omdat het er zo gezellig uitzag. Ieder van ons kiest wat hij of zij wilde eten en we zetten ons neer in een gezellig hoekje. Ik had voor de 'Breakfast Burrito' gekozen. Na even wachten werd het eten naar onze tafel gebracht en konden we smullen. Natuurlijk moest ik eerst mijn tien ringen uitdoen voor ik kon eten. Dit was ondertussen al een standaard tafereel geworden waar iedereen aan gewend was. Wat kan ik zeggen? Ik wil niet dat mijn ringen vuil worden.

Wat ik zeker niet ga vergeten van dit restaurant zijn hun fancy toiletten. Ik denk dat ik hier het 'fanciest plasje' ooit heb gedaan.

Een drama queen in een spijkerbroek op kruistocht

Nadat ieder zijn bord op was, was het tijd om afscheid te nemen van Milo en Britt. Zij blijven nog twee dagen langer in Barcelona terwijl Lisa, Alessandra, Stan en ik vanavond al naar België vertrekken. Het was tijd om ons eten er af te wandelen. En dit namen we bloedserieus. Als ik je vertel dat wij bergen zo groot en steil als de Mount Everest hebben opgewandeld.... wel dan overdrijf ik maar een heel ienieminie klein beetje. Wij hadden nog het idee om vandaag 'Park Güell' te bezoeken. Op een of andere manier bleef ik ook de hele dag door 'Park Miguel' zeggen in plaats van Park Güell, maar dat klinkt nog zo slecht niet vind ik.

Ik weet dat ik wel vaker in mijn blogposts refereer naar mijn vrienden en ik als simpele zielen, maar vandaag leefden we toch echt op naar deze benaming. Gewoon om bij de ingang van het park al te geraken moet je hele tijd berg op en berg op gaan. Net als je denkt: 'we hebben het ergste gehad en er komt nu een berg af', blijft die weg toch maar stijgen zekerst? Nu denk je vast "Goh die Phoebe is een drama queen en kan overdrijven seg?!" Wel eerst en vooral, wees maar 100% zeker dat ik die drama queen ben. Ten tweede, besef dat wij heel deze trektocht met een valies moeten sleuren. Hoe noemt die ene film? Ah ja ik weet het al! 'Kruistocht in Spijkerbroek' was echt mijn mood op dat moment.

Illegale economie sponsoren in Park 'Migüel'

Eenmaal aangekomen bij de ingang van Park Güell neem ik al mijn gezaag en geklaag terug. Dit is het absoluut waard! Dames en heren, dit is een uitzicht om 'u' tegen te zeggen. Na wat selfies hier en een minifotoshoot daar besloten we de rest van het park te verkennen.

Het park zelf was zeer mooi en je kon er echt genieten van de natuur. In het park waren veel 'louche' kraampjes zoals ik het zou zeggen. Ik zeg louche omdat ik denk dat het eigenlijk illegaal is. Zo presenteren de verkopers hun producten op een doek, maar het moment dat er een parkwachter in de buurt komt, pakken ze hun biezen en bollen ze het snel af. Hoe louche de kraampjes ook waren, het trok mijn aandacht. Eén kraampje in het bijzonder viel me op. En jawel je kon het alvast raden. Het kraampje met de accessoires beviel me. De vrouw verkocht zo'n mooie ringen dat ik geen keuze had en wel een ring moest kopen! Lisa en ik kochten elk één ring bij het louche kraampje en we besloten dit dan onze vriendschapsringen te noemen. Nadat ik de ring gekocht had, met een korting dankzij de lieve louche verkoper, had ik het gevoel dat ik de illegale economie van Barcelona aan het sponsoren was.

Kijk papa, ik mag in Barcelona wel tekenen op de muren!

Na onze hele kruistocht in Park Migüel af te leggen, moesten we even wat energie bijtanken. Vlak bij de uitgang van het park was 'Guelly Sandwichpark'. Ideaal om even een koud ijsje en een verfrissende cola te kopen dus. Binnenin Guelly Sandwichpark was het echt gezellig. De muur vlak bij de kassa trok direct mijn aandacht. Het was een muur vol geschreven met allemaal namen. De meneer achter de kassa zag mij staren naar de muur en vroeg of ik ook iets op de muur wilde schrijven. Natuurlijk zei ik snel 'ja' en begon te glimlachen als een klein kind. Ik kreeg flashbacks naar vroeger. Ik weet nog dat ik als klein kind vaak een preek heb gekregen omdat ik niet mocht tekenen op de muur. "Oh, how the tables have turned". Noem me emotioneel, maar nu is er toch iets van mij dat in Barcelona blijft.

Persoonlijke winterslaap here I come! Of toch niet ...

Na Park Migüell en ons ijsje was er niet veel tijd meer om te spenderen in Barcelona. We gingen met z'n alle nog eens op café en dan was het al tijd om naar de luchthaven te vertrekken. We besloten om onze reis af te sluiten met het meest typerende Spaans eten op de luchthaven. Daarom gingen we op de luchthaven rechtstreeks naar de McDonalds.

Na wat te babbelen over hoe onze reis in Barcelona was verlopen, was het tijd om naar de gate te vertrekken. Eenmaal op het vliegtuig haalde ik mijn Nintendo's boven en was het tijd om Mario Kart te spelen. Na meer dan twee uur spelletjes te spelen, waren we geland in België. En ja hoor, dat kon je voelen. In Barcelona heb ik nooit het gevoel gehad dat ik een jas moest aandoen. Nu dat ik terug in België ben, kan ik haast niet meer zonder. De autorit naar thuis ging vlot en ik was klaar om eindelijk terug in mijn eigen bedje te slapen. Weet je nog dat ik zei dat het eerste wat ik ging doen als ik thuiskwam, was een persoonlijke winterslaap houden? Nou, dat was een grote grap, want morgenvroeg moet ik al om 6 uur 's ochtends opstaan om match te gaan spelen in Gent. Fantastisch ... Een volledige match middenvelder spelen met minder dan 5 uur slaap moet lukken, toch?

Goeienacht

-Phoebe

PS neem eens een kijkje naar de laatste vlog in Barcelona :))