Als een loslopende puppy rondsnuffelen op IBTM & spelen in een fontein

Het is dé dag. En neen, daarmee bedoel ik niet donderdag 2 december. Maar het is dé dag. Vandaag is dé dag dat we naar IBTM gaan. Dit is het evenement waarvoor we eigenlijk naar Barcelona kwamen en nu is het toch wel heel dichtbij.

Missie: ga niet als een zwerver naar een chique evenement

Oké, ik ben de laatste persoon dat een 'stereotiepe ingesteldheid' heeft, maar ken je die scènes op televisie waarbij het meisje zegt dat ze niks heeft om te dragen, maar vervolgens wel duizenden outfits voor haar heeft liggen? Wel dat was ik deze ochtend! Het bericht in onze Barcelona WhatsApp groep gaf me stress. Specifieker deze volgende woorden: "Probeer je business genoeg te kleden, te casual gekleed? Dan kunnen ze je weigeren". Zoals ik al zei in mijn vorige blogpost 'Kunstzinnig doen in Barcelona & kwijlen in een restaurant', ben ik 24/7 als een fashionable zwerver gekleed. Mijn stijl noem je nu niet echt 'casual', laat staan business. Maar gelukkig heb ik geweldige vrienden die zo vriendelijk waren om fairy godmother te spelen en mij in Cinderella om te toveren. Oké dat is misschien lichtjes overdreven want we weten allemaal dat ik geen jurk zou aandoen :))

Eenmaal ik deftig gekleed was, vertrokken we met de groep naar het metrostation. Enkele metroritten later kwamen we aan bij het evenement. Je moest je eerst ergens aanmelden en dan kreeg je vervolgens een badge. 'Febe Serverius international events Thomas More Belgium student' vermelde het. Natuurlijk vanaf het moment dat deze badge rondom mijn nek hing, voelde ik mij een echte businessvrouw. Wanneer iedereen zijn badge had gekregen was het tijd om naar het echte evenement te gaan. We wandelen een gang af - wat naar mijn mening maar bleef duren - en kwamen aan in een gigantische hal vol verschillende standjes en kleuren.

Lezingen van de dag

Lezing één: 'Listening tot the silent majority: 10 hacks for your next event' door Bruce Rose.

De eerste lezing van de dag die we volgden was 'Listening tot the silent majority: 10 hacks for your next event'. De sessie werd ingeleid door Alistair Turner. Misschien herinner je het nog van mijn blogpost van vorig jaar over GIF-London dat ik een zwak heb voor het Brits accent. Ik liet Alistair zijn Brits accent mij helemaal warm maken voor de lezing die ging volgen. Wanneer Alistair klaar was met zijn inleiding, was het tijd voor de werkelijke sessie. Een kleine teleurstelling kwam in me op toen ik doorhad dat deze lezing een zoomsessie ging zijn. Ik duwde het teleurstellend gevoel snel weg en besloot de sessie toch een kans te geven. De sessie werd gegeven door Bruce Rose. Bruce bracht de sessie op een interessante manier en had ook boeiende citaten. Zo zei hij ergens in het begin van de sessie "every audience is different" en vertelde vervolgens verder over hoe je dit het best aanpakt. In de loop van de sessie kwamen verschillende 'learnings' aanbod. Vooral de eerste en de vierde learnings spraken me aan. In zijn eerste tip zei hij dat je slechts 5 minuten hebt om mensen te laten registreren. Verder vertelde hij ook dat er de dag van vandaag veel en hoge verwachtingen zijn bij het registreren van een profiel. Vaak vragen we ook veel te veel informatie bij het registreren. Hij gaf het voorbeeld dat organisaties en bedrijven vaak achter een profielfoto vragen en dat veel mensen hier zich niet comfortabel bij voelen. Dit is iets waar ik nooit eerder heb bij stil gestaan tot vandaag.

"All my hard work can be beaten by a thumbnail" -Bruce Rose

In zijn vierde tip zei hij de volgende quote dat ik zowel hilarisch als verontrustend vond: "all my hard work can be beaten by a thumbnail". Het is vreemd om te beseffen dat al je harde werk verloren kan gaan door een 'foute thumbnail'. Of nog erger: dat iemand met een 'betere' thumbnail de spotlight steelt en dat al je hard werk voor niks was. Bruce zei dat een goede thumbnail veel invloed kan hebben op jouw presentatie. Het beïnvloedt hoe de sprekers overkomen en wat je evenement uitstraalt. In conclusie; een goede en doordachte thumbnail is een must!

Na deze lezing besloot ik wat nieuwe mensen te ontmoeten en te vragen wat zij van de sessie vonden. Ik leerde Amy kennen en vroeg aan haar wat haar aandacht trok tijdens de presentatie. Zij zei: "His passion about it". Ik moest haar wel gelijk geven, Bruce begon en eindigde de sessie met volle passie. Daarna vroeg ik aan haar of ze deze nieuwe kennis gaat toepassen in haar eigen leven. Zij antwoordde het volgende: "I am gonna use it. I'm studying to be a product manager for events so I'm sure i'm going to use everything he just said". Ik eindigde ons minigesprek door haar geluk te wensen in haar studies en dan gingen we elk weer onze eigen weg op.

Lezing twee: 'The future of the Event ecosystem: a brighter day' door Felicia Asiedu

De tweede sessie die ik volgde was om 11:30 op de accelerate stage. Wat ik wel kon appreciëren aan al deze sessies is dat ze telkens maar een halfuur duurden. Ik vind dit ideaal want dan weet ik dat ik de hele sessie kan opletten en niet verveeld geraak. Deze lezing werd gegeven door drie sprekers. Eén spreekster viel me op in het bijzonder. Deze spreekster was Felicia Asiedu. Felicia straalde op het podium. Zij is echt gemaakt om te presenteren. Deze sessie mocht van mij blijven duren. Deze sessie vond ik de interessantste sessie van de dag. In de sessie sprak Felicia over hoe dat kleine aanpassingen het verschil duurzaamgewijs kunnen maken. Zo gaf ze het voorbeeld dat zij niet langer gebruik maakt van kaartjes om te geven aan mensen, maar dat ze gebruik maakt van een QR-code. Dit is een kleine aanpassing, maar als elk bedrijf dit zou doen, zou de aarde ons dankbaar zijn. Toen ze over dit onderwerp aan het praten was kwam ze met de volgende quote: "You can make more money by doing something right". Hiermee verwijzen de sprekers naar het feit dat 85% de voorkeur geeft naar een duurzaam bedrijf en/of evenement. Wat mij opviel aan deze presentatie is dat het helemaal niet voelt alsof je een lezing volgt. Het lijkt meer op een spontaan gesprek tussen drie professionals dat ik aan het volgen was.

Na de sessie besloot ik om mijn beste beentje voor te zetten en ging op Felicia af. Ik stelde mezelf voor en zo begon de bal te rollen. Ik zei dat ik gefascineerd was door haar manier van presenteren en vroeg vervolgens of dat ze de tijd had om even een vraag van mij te beantwoorden. Ik kreeg een 'ja' als antwoord en begon met mijn vraag te stellen. "I loved the example you gave with the QR-codes and the fact that you really don't need much paper. And I was wondering if there are other small things businesses can do to make that sustainable change?", vroeg ik aan haar. Ze leek onder de indruk van mijn vraag en gaf vervolgens antwoord. "Yeah absolutely. So we've been looking into it. It's mostly QR-code technology, but it is also RFID-technology". Vertelde ze mij. We gingen dieper op haar antwoord in en ze vertelde mij meer over RFID-technologie.

"The younger generation is the generation of the future and they're gonna need technology. You're gonna be okay" - Felicia Asiedu

Ik vroeg vervolgens aan haar dat al dat gebruik van technologie niet bepaalde mensen afschrikt zoals bijvoorbeeld de boomers. Daar gaf ze dan het antwoord op dat de oudere generaties steeds meer en meer vertrouwd worden met de technologie van deze tijd. "The younger generation is the generation of the future and they're gonna need technology. You're gonna be okay", zei ze nog op het einde tegen mij en besloot daarmee het gesprek af te sluiten.

Lezing drie: 'Empathic marketing: Building strong, intelligent connections' door Alistair Turner

Naar deze sessie keek ik het meeste uit in de loop van de dag. Voor deze lezing had ik dan ook heel hoge verwachtingen. Ik had, denk ik, iets te hoge verwachtingen voor deze lezing, want naar mijn mening viel de lezing tegen. Begrijp me niet verkeerd, het was nog steeds interessant; ik had gewoon meer verwacht. Alistair leidde de sessie in door uit te leggen wat empathie is. "Empathy is the capacity to understand or feel what another person is experiencing... to place oneself in another's position", luidde het. In zijn presentatie kwamen een aantal interessante getallen aan bod. Zo zei hij: "People would not care if 74% of brands disapppeared". Dit maakt merken bezorgd vertelde hij. Mensen zijn niet langer loyaal aan een merk en geloven ook minder in een merk. "Brands are doing now more than ever", vertelde Alistair nochtans. Hoe komt het dan dat mensen minder vertrouwen hebben in merken? Mensen kijken steeds meer en meer sceptisch naar merken. De dag van vandaag hebben consumenten door wanneer er iets niet pluis is bij een bedrijf of een organisatie. Alistair ging wat gedetailleerder in over hoe de generatie van nu sceptischer staat tegenover merken. En dat brengt mij bij mijn favoriete citaat van deze sessie: "This generation will judge them. They'll judge you hard".

"This generation will judge them. They'll judge you hard" -Alistair Turner

Als een loslopende puppy het evenement rondsnuffelen

Tuurlijk heb ik op het evenement meer gedaan dan enkel lezingen gevolgd. Het evenement bruiste van energie en ik kon niet wachten om als een loslopende puppy te gaan rondsnuffelen. Niet wetend waar ik juist zou moeten beginnen, besloot ik eerst gewoon wat rond te kijken.

Het duurde niet lang voordat een stand mijn aandacht kreeg. Het was de stand van Illusionist die mijn interesse trok. De presentatoren van deze stand vertelden me dat hun organisatie bekend stond om gebruik te maken van nieuwe technologieën om zo bezoekers een unieke ervaring te gunnen. Je kan ze op hun woord geloven want hun stand zal ik niet snel vergeten. Ze hadden een hele illusie gemaakt waar je zelf deel van kon nemen. Neem zeker eens een kijkje naar de video want ik weet niet goed hoe ik met bestaande Nederlandse woorden het moet uitleggen.

Ik heb mijn best gedaan om zo veel mogelijk landen en organisaties te spreken. Maar van al die verschillende landen te zien, kreeg ik heimwee naar mijn klein Belgisch landje. Daarom besloot ik eens dag te gaan zeggen bij de stand dat België vertegenwoordigde. De vertegenwoordigers waren vriendelijk en gedurende een second ook verbaast om Vlaamse studenten te zien. We hadden een gesprek over het evenement, Barcelona en dan over mijn richting Communicatiemanagement. Na ons gesprek moest de vertegenwoordiger iemand anders gaan helpen en besloot ik om naar ons buurland Nederland te vertrekken.

Eenmaal bij Nederland aangekomen, specifieker gezegd Amsterdam, was het tijd om mijn beste dansschoentjes aan te trekken. Ze hadden een soort van dansvloer gelegd en je moest zo snel mogelijk de 'batterij' opgeladen krijgen door te dansen. Je kreeg een koptelefoon op waarin ze het liedje 'Meet in Netherlands' afspelen. Natuurlijk voel jij je als dansende persoon geweldig en heb je de tijd van je leven, maar als bijstaander ziet het er zo idioot uit. Neem zeker eens een kijkje op mijn vlog als je wil weten wat ik bedoel! Na onze danssessie besloten we om wat vragen te stellen aan de vertegenwoordigers van de Nederlandse stand. Zo vroegen Lisa en ik ons af waarom het interessant is om een evenement te voeren in Nederland. Met onze vraag gingen we naar Erika Apollo. Zij zei dat Amsterdam een heel bereikbare stad is. Verder zei ze ook nog dat Amsterdam heel authentiek is tegenover andere steden. "Amsterdam is een levende stad", voegde ze ook nog snel toe.

Om te bekomen van onze danssessie besloten we een bezoekje te brengen in Estland, Tallinn. Daar ontmoette we Jorge Hinojosa. Jorge was goed voorbereid en haalde een hele presentatie boven met wel meer dan 76 dia's. Ik vond Jorge zijn accent leuk en vond het enorm schattig hoe hij in alle vreugde vertelde over Tallinn. Na zijn presentatie spraken we nog even over school en onze reis in Barcelona. Daarna namen we elk nog een chocolaatje van de stand en trokken we door naar een ander land. Ik moet wel zeggen dat Jorge heel vriendelijk was. Hij was zelfs zo vriendelijk dat hij mij nog een kerstkaartje heeft gestuurd!

Eén van de laatste gesprekken die ik gevoerd heb, was met de organisatie 'Hopin'. Ik wilde absoluut met deze organisatie nog spreken voor we terug naar het appartement gingen. Ik heb vorig jaar tijdens het evenement GIF-London voor de eerste keer Hopin leren kennen. In mijn blogpost 'Event dag 2: irritante klanten & falen is een optie' van vorig jaar sprak ik al over de organisatie Hopin. Bij de vertegenwoordigers van deze stand stelde ik de vraag: "Waarom denk jij dat online evenementen cruciaal zijn? Heeft een online event een meerwaarde?". De vrouw waarmee ik sprak was slim en stelde de vraag terug aan mij. "Waarom denk jij dat online evenementen cruciaal zijn?", vroeg ze. Ik moet zeggen het was een sluwe en grappige vrouw. Ik gaf haar mijn mening over online, fysieke en hybride evenementen. Ik zei dat ik de voorkeur gaf een fysieke evenementen omdat ik vond dat ik daar meer aan had. Ze snapte wat ik bedoelde en vertelde vervolgens wat meer over het online evenementenplatform Hopin. Zij sprak over de voorbeelden van online en hybride evenementen wat mijn kijk op de situatie toch veranderde. Zo zei ze: "When you are on a virtual platform, you're connecting with other people. And it might not be ideal for you, but think about the people that maybe are not that social. Imagine if you're shy and you wanted to ask a question. You don't want to get embarrased or hold a microphone. Online people have more courage to step up and ask their question".

Na Hopin heb ik met nog verschillende andere landen gesproken. Ik voelde me net een wereldreiziger die op één dag de wereld is rondgetrokken. Zo ben ik ook nog bij Finland, Ierland, IJsland, Griekeland, Moskou en Zwitserland langs geweest. Waar ik vooral van verbaasd was, is de hoeveelheid souvenirtjes die je meekrijgt van elke stand. Zo heb ik bijvoorbeeld een sleutelhanger, een moddermasker en een lavasteen gekregen. Maar na uren rond te lopen op het evenement was het voor mij wel welletjes geweest en had ik nood om een frisse neus te halen. We verlieten het gebouw en genoten even van het zonnetje dat scheen. Ik veranderde weer in een loslopende puppy dat deze keer precies voor de eerste keer vrijheid had. Vlak voor het gebouw waren er verschillende fonteintjes waar ik besloot om in te spelen. Ik had mij op het evenement fatsoenlijk gedragen, dus ik verdiende het wel om even te ravotten in het water.

Zwemmen in de fontein? Misschien beter niet

Na te spelen in de fonteinen sprong ik met natte voeten de metro op richting het paviljoen van Barcelona van Mies van der Rohe. Eenmaal de groep compleet was, trokken we naar de fonteinen. Iedereen keek wat rond en trok wat foto's. Ik dacht: "Zou ik niet gewoon gaan zwemmen? Mijn voeten zijn toch al nat?". Net toen ik bijna over de rand van de fontein wilde kruipen, zag ik een verbodsbord staan dat zei dat het verboden was om hier te zwemmen. "Dan blijft de rest van de outfit maar droog vandaag", dacht ik dan. Na de fonteinen eens te bekijken, wandelden we door naar het paviljoen.

Het is een beroemd gebouw dat gebouwd is rond 1928. Het paviljoen straalt vrij modern uit ondanks dat het gebouw zelf vrij oud is. De inkom was slechts 4 euro, maar naar mijn mening was dat iets te veel voor wat ik heb gezien. In de toekomst zou ik het zeker niet nog eens doen, laat staan voor betalen.

Het laatste avondmaal in Barcelona

Na het paviljoen te bezoeken vertrokken we richting het appartement. Ik wilde even gewoon mij rustig zetten en wat spelletjes spelen op mijn Nintendo. Het was een drukke dag en de dag was nog niet eens geëindigd. Het was onze laatste avond in Barcelona en dat moesten we natuurlijk deftig vieren. We gingen nog eens met de hele groep op restaurant gaan. Dus toen ik thuiskwam, had ik net genoeg tijd om de haardrogers te pakken en mijn schoenen te drogen. We besloten om iets te gaan eten in BlackLab. De menukaart zag er ontzettend goed uit. Na wat overdenken besloot ik om de 'Ribs Ramen' te nemen samen met een mojito. Het etentje was gezellig en ik baalden ervan wanneer ik besefte dat ik morgen al naar huis moest. Ik probeerde deze gedachte voor nu nog van me af te schuiven en genoot van 'het laatste avondmaal' (klinkt lekker dramatisch nu haha). Na ons buikje vol te eten was het tijd om naar het appartement te vertrekken. Wanneer ik eindelijk in mijn bed lag, dommelde ik al snel naar dromenland.

Welterusten

-Phoebe

PS Jaja, vandaag staat er weer een vlog op jou te wachten!