Stripteasen op de luchthaven & chaotische avond die eindigt in tranen

Stap 1: adem in. Stap 2: adem uit. Stap 3: vergeet stap 1 en 2 niet. Deze stappen probeer ik te onthouden. Na maandenlang wachten is het dan ein-de-lijk zover. Vandaag vertrek ik naar Barcelona. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn handjes beginnen toch wel een beetje te zweten. Het moment dat mijn wekker afging, maakte ik mij direct klaar. Even serieus, ik denk niet dat ik mij ooit al zo snel heb klaargemaakt als deze ochtend. Ik stapte de deur uit naar de bushalte. Terwijl ik stap naar de bushalte probeer ik de negatieve gedachten zoals 'Heb ik wel mijn oplader mee?', 'Oh nee, heb ik stap 5 van mijn PLF-fiche wel voltooid?' en 'Verdomme, ik ga mijn bus missen want ik ben te laat vertrokken' te onderdrukken. Vooral die laatste gedachte snap ik niet. Ik woon letterlijk naast mijn bushalte...

Vrienden worden met een oud mevrouwtje

Uiteindelijk zat ik daar 10 minuten te vroeg aan mijn halte. Aan de bushalte begon ik te praten met een oud mevrouwtje. Terwijl we beiden wachtten om de bus te nemen naar het station van Leuven, praatten we over van alles en nog wat. Zo hadden we het over het weer, Barcelona en honden. Wanneer onze bus dan arriveerde aan de bushalte dacht ik dat we elk onze eigen weg gingen opgaan. Toen vroeg het oude mevrouwtje: "Mag ik bij jou komen zitten op de bus?". Dames en heren, als ik zeg dat mijn hart smolt, is het een understatement. Tuurlijk zei ik snel ja en sprongen we beiden op de bus. Op de bus liep ons gesprek verder. Wat ik zeker nooit zal vergeten, is de volgende zin die ze zei: "Ik zie dat jij een goed meisje bent in je hart en dat jij de goede weg op gaat". Jawel dames en heren, mijn hart smolt weer. Welgeteld 36 minuten later kwamen we aan op het station. We zeiden beiden onze afscheidsgroeten en gingen elk onze eigen weg op. Vreemd hoe dat het leven werkt. Het ene moment maakt iemand deel uit van je leven en het andere moment niet meer. Maar dat is weer een blogpost voor een andere keer :).

In Leuven wachtte ik Lisa op. Oh ja, je hoorde dat goed. Communicalisa en Phoebe With A Blog are back at it again! Om de tijd een beetje te laten verstrijken, besloten we naar de Starbucks te gaan. Ik was niet van plan om iets te kopen, maar we weten allemaal hoe dat dat gaat. Je ziet daar al die lekkernijen staan en dan breek je. Ik bestelde een 'very berry' drankje en een stuk chocolade cake. Ik had de portie totaal verkeerd ingeschat. Laten we het zo zeggen: het stuk cake zag er vele kleiner uit achter die glazen wand. Natuurlijk leerde Lisa niet uit mijn fouten en bestelde ze hetzelfde gigantische stuk cake. Ik bekeek het als een challenge. Ik ben van nature al een grote eter dus voor mij geen probleem. Enkele minuten later zat mijn buik vol en was mijn bord leeg. 'Nou dat heb je goed gedaan meid', dacht ik dan. Dan was het tijd om te vertrekken. Lisa en ik sprongen op de trein richting de luchthaven. Eenmaal we daar waren aangekomen, moesten we nog wachten op Alessandra en Stan. Toen de bende dan eindelijk compleet was, begon ons avontuur officieel.

Stripteasen bij de douane

In de luchthaven moet je op een bepaald moment een code laten scannen. Ik zie mijn vrienden hun smartphone bovenhalen waardoor de poort voor hun opengaat. Ik wist niet welke code ik moest tonen. Mijn vrienden zijn al aan de andere kant van de poort en ik begin lichtjes te panikeren. 'Oké Phoebe even focus, denk aan Stap 1, 2 en 3'. Ik haal de eerste de beste code boven op mijn gsm en de poort kleurt groen als teken dat ik door mag. In mijn hoofd deed ik een klein vreugdedansje en sloot weer aan bij de bende. Dan kwam pas de echte challenge: de douane. Wanneer ik door die poort wil lopen kleurt dat natuurlijk weer rood. Ik zie een vrouw naar mij toestappen en zij zegt "kom maar even mee met mij". Blijkbaar had ik te veel metaal en dergelijke aan. Dus na een kleine striptease, waarbij ik al mijn accessoires moest uit doen, kleurde de poort dan toch groen. Ik dacht we hebben het ergste gehad voor vandaag. WHAHAH tsjongejonge wat had ik het mis. Ik stel voor als jullie willen weten wat er gebeurd is dat je gewoon de blogpost blijft verder lezen :)))

Eenmaal op het vliegtuig ging alles vlot. Het was een korte vlucht die, in de meest letterlijke én figuurlijke zin van het woord, voorbij vloog. Even een klein applausje voor mijn mop? Nee? Ik was er nochtans trots op. Het appartement vinden was wel even zoeken, maar niks dat Google Maps niet kan oplossen natuurlijk! Na wat tapas eten, gingen we naar het appartement. Er waren bloed, zweet en tranen nodig voor de beste kamer van het appartement te krijgen, maar het is ons uiteindelijk toch gelukt. In totaal waren we met acht personen op onze eerste dag. De groep bestond uit: Lisa, Stan, Alessandra, Sterre, Mirthe, Joske, Camille en ik. Met de groep gingen we eerst nog wat inkopen doen voor morgenvroeg en dan besloten we wat pasta af te halen in de pastabar 'Macchina' naast ons appartement.

Van lachen, gieren en brullen naar snikken, snotteren en huilen

Nu, laat me even doorspoelen naar de chaos in de avond. Na enkele flessen wijn was iedereen zo goed als aangeschoten. Wij hebben toen, als groep, de impulsieve beslissing gemaakt om naar de zee te vertrekken. Onderweg hadden we de tijd van ons leven: lachen, gieren en brullen. Eenmaal aangekomen op het strand hadden we gezamenlijk onze spullen gedropt op één grote hoop. Na wat onnozel doen, zagen we opeens twee gasten op ons afkomen. En dit is het moment dat heel de avond veranderde ... Terwijl één man een deel van de groep probeerde af te leiden, greep de andere man naar onze spullen. Dan zetten ze het op een lopen. Ik kijk naar mijn zak die nu opeens open ligt en zie mijn gsm niet langer liggen. Ik roep "Die hebben mijn gsm mee!" en zonder nog een woord te zeggen, zetten Joske en Mirthe hun beste beentje voor en beginnen te sprinten. Echt waar meiden, als jullie dit lezen, veel respect naar jullie xoxo

Later kwamen we er nog achter dat Joske haar handtas ook weg was. Na met verschillende politieagenten te praten, gaf Lisa mij mijn rugzak terug. Het volgende snap ik nog steeds niet. Weet dat Lisa en ik elk mijn rugzak volledig hebben doorzocht. 50 minuten later vind ik opeens, op magische wijze mijn gsm terug. Kijk, mij hoor je niet klagen. Ik snap het gewoon niet. Wat ik ook niet snap zijn die twee gasten die gewoon even het plan hadden om ons te overvallen. Ik vind het wel erg voor Joske, want haar handtas hebben we niet meer terug gevonden. Deze leuke dag eindigde op zo'n chaotische manier. Iedereen had het koud en was moe. We besloten dan maar een taxi terug te nemen aangezien het al voorbij 2 u 's nachts was. Eenmaal aangekomen in het appartement praatten we nog over wat er allemaal gebeurd was. Maar zodra ik mijn hoofd dan eindelijk op mijn kopkussen kon leggen, viel ik direct in slaap. Hopelijk is het morgen een iets minder chaotische dag.

Slaapzacht x

- Phoebe

PS Ik hou deze vakantie een vlog bij! Neem zeker eens een kijkje om wat meer behind-the-scenes te zien in mijn trip naar Barcelona!